12/1/2010

Το τζάμι στο λεωφορείο 64. Η βροχή στα αυλάκια της σπρώχνει την σκόνη. Πόσα δρομολόγια προς την μόρφωση. Πόσα αγουροξυπνημένα μάτια, πρησμένα, απορημένα. Γιατί όλο αυτό το σούσουρο από αυτή την ηλικία και προ παντός γιατί τόσο νωρίς… χαράματα. Μαζί με τους κόκορες μόνο που αυτοί μετά θα αράξουν στο κοτέτσι τους, ενώ εγώ θα πρέπει να πηγαίνω από το μικρό ίδρυμα στο μεγάλο ίδρυμα, για να καταλήξω κάτι λεπτά πριν τα Hail Mary μου να προσπαθώ να ζυγίσω το παρελθόν, να το αφήσω πίσω μου με ένα χαμόγελο ή να φύγω με δαγκωμένα τα χείλι.