15/01/2010

Το μονοπάτι φωτίστηκε με ένα απαλό πράσινο. Τα φύλλα άρχισαν να χορεύουν σε παγανιστικούς ρυθμούς, η ζωή και ο θάνατος πιάστηκαν χέρι-χέρι, τίποτα δεν τους χωρίζει πια. Τελικά μετράει η διαδρομή ή ο προορισμός? Οι μυρωδιές είναι τέτοιες που δεν έχει σημασία κανένα από τα δυο. Τα νυχτοπούλια, οι κουκουβάγιες, τα βατράχια στην λίμνη, οι πυγολαμπίδες, οι νάνοι κάτω από την Γή, οι νεράιδες στα λουλούδια, τα ξωτικά στα δάση τα όνειρα στην πραγματικότητα όλα μαζί ένα ριχτάρι, ένας καναπές , κάτω από μια βελανιδιά και μια σπίθα φλόγα προσάναμμα στο κέντρο του κύκλου. Πες μου μια ιστορία!

14/01/2010

Διαπροσωπικές σχέσεις. Μια κιθάρα που σου τρυπάει το κεφάλι και ένας ιδιοκτήτης που δεν έχει φιλότιμο. Μόνο τις ώρες κοινής ησυχίας μπορείς να κλείσεις σε αυτή την πόλη τα μάτια και να αφουγκραστείς το τίποτα. Και αυτό πάλι αν είσαι τυχερός. Σε μια πολυκατοικία με στοιβαγμένους ένοικους το μόνο που μπορεί να προστατέψει το ονειρικό σου τοπίο που κτίζεται όταν μεσουρανεί το φεγγάρι είναι η ηχομόνωση.

12/1/2010

Το τζάμι στο λεωφορείο 64. Η βροχή στα αυλάκια της σπρώχνει την σκόνη. Πόσα δρομολόγια προς την μόρφωση. Πόσα αγουροξυπνημένα μάτια, πρησμένα, απορημένα. Γιατί όλο αυτό το σούσουρο από αυτή την ηλικία και προ παντός γιατί τόσο νωρίς… χαράματα. Μαζί με τους κόκορες μόνο που αυτοί μετά θα αράξουν στο κοτέτσι τους, ενώ εγώ θα πρέπει να πηγαίνω από το μικρό ίδρυμα στο μεγάλο ίδρυμα, για να καταλήξω κάτι λεπτά πριν τα Hail Mary μου να προσπαθώ να ζυγίσω το παρελθόν, να το αφήσω πίσω μου με ένα χαμόγελο ή να φύγω με δαγκωμένα τα χείλι.