8/4/2011

Απ’ το τσιγάρο μου έπεσε

Ένα κομμάτι στάχτη

Σ’ ένα ρυάκι νερό

Τρεχούμενο διάφανο

Στο τέλος του σιφόνι

Του πειρατή τιμόνι

Για σκοτεινά νερά

Για βρώμικα νερά

Για απαγορευμένα νερά

Για ασφαλή νερά

Και το ταξίδι του αρχινάει

Στάχτη μουλιασμένη

Στη δυσοσμία

Στο υπόγειο κανάλι

Όπου οι ψυχές

Δεν πατάνε πόδι

Μα μόνο στα βουλώματα

Όταν κάτι φρακάρει

Και αυτό

Μόνο για επισκευή

8/4/2011

Θα σου πω εγώ τι είναι η κόλαση. Ένα γραφείο σπασμένο σε σταυρό τέσσερεις οθόνες και μια καρέκλα με το όνομα σου.

11/2/2011

Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της μουσικής είναι η επανάληψη. Οι δοσολογίες της διαφέρουν και χαρακτηρίζουν την ψυχοσύνθεση του ενός. Όταν η επανάληψη δεν έχει μέτρο και η διάρκεια της ξεπερνάει τα όρια του ευχάριστου, όταν η εκτόνωση γίνεται αυτό σκοπός, όταν η διαδικασία λαμβάνει το ρόλο της θεραπείας, όταν η ψυχαγωγία γίνεται ενόχληση, όταν ο οργανοπαίχτης δεν σέβεται τους ψίθυρους του απόκοσμου, όταν δεν υπάρχει χώρος για την κυρά την ησυχία, όταν αυτή ξεσπιτώνεται και τριγυρνά ρακένδυτη σε σοκάκια όπου ροκανίζουν τα άκρα τους οι ταλαίπωροι, όταν το απάνθρωπο κυριαρχεί, όταν η ομορφιά κατακρεουργείται από κτήνη και το συμβάν γίνεται θέαμα για τους περαστικούς, τους φυσιολογικούς, η μουσική γίνεται σύμπτωμα. Ένα από τα πολλά συμπτώματα της σχιζοφρένειας.

15/01/2010

Το μονοπάτι φωτίστηκε με ένα απαλό πράσινο. Τα φύλλα άρχισαν να χορεύουν σε παγανιστικούς ρυθμούς, η ζωή και ο θάνατος πιάστηκαν χέρι-χέρι, τίποτα δεν τους χωρίζει πια. Τελικά μετράει η διαδρομή ή ο προορισμός? Οι μυρωδιές είναι τέτοιες που δεν έχει σημασία κανένα από τα δυο. Τα νυχτοπούλια, οι κουκουβάγιες, τα βατράχια στην λίμνη, οι πυγολαμπίδες, οι νάνοι κάτω από την Γή, οι νεράιδες στα λουλούδια, τα ξωτικά στα δάση τα όνειρα στην πραγματικότητα όλα μαζί ένα ριχτάρι, ένας καναπές , κάτω από μια βελανιδιά και μια σπίθα φλόγα προσάναμμα στο κέντρο του κύκλου. Πες μου μια ιστορία!

14/01/2010

Διαπροσωπικές σχέσεις. Μια κιθάρα που σου τρυπάει το κεφάλι και ένας ιδιοκτήτης που δεν έχει φιλότιμο. Μόνο τις ώρες κοινής ησυχίας μπορείς να κλείσεις σε αυτή την πόλη τα μάτια και να αφουγκραστείς το τίποτα. Και αυτό πάλι αν είσαι τυχερός. Σε μια πολυκατοικία με στοιβαγμένους ένοικους το μόνο που μπορεί να προστατέψει το ονειρικό σου τοπίο που κτίζεται όταν μεσουρανεί το φεγγάρι είναι η ηχομόνωση.

12/1/2010

Το τζάμι στο λεωφορείο 64. Η βροχή στα αυλάκια της σπρώχνει την σκόνη. Πόσα δρομολόγια προς την μόρφωση. Πόσα αγουροξυπνημένα μάτια, πρησμένα, απορημένα. Γιατί όλο αυτό το σούσουρο από αυτή την ηλικία και προ παντός γιατί τόσο νωρίς… χαράματα. Μαζί με τους κόκορες μόνο που αυτοί μετά θα αράξουν στο κοτέτσι τους, ενώ εγώ θα πρέπει να πηγαίνω από το μικρό ίδρυμα στο μεγάλο ίδρυμα, για να καταλήξω κάτι λεπτά πριν τα Hail Mary μου να προσπαθώ να ζυγίσω το παρελθόν, να το αφήσω πίσω μου με ένα χαμόγελο ή να φύγω με δαγκωμένα τα χείλι.

24/12/2010

Είναι οι γιορτές για αυτούς που έχουνε ψυχές να αγαπάνε. Και είναι ωραίο πράγμα η γιορτή. Αυτό που με απασχολεί είναι το ερώτημα πως περνάνε τέτοιες μέρες αυτοί που δεν έχουνε κανένα? Μόνο κοράκια στο διάβα τους για μαύρο πεινασμένα? Μάλλον τις περνάνε κουνόντας τα χέρια για να διώξουνε τ΄ αρπακτικά. Δυνατοί άνθρωποι μα καταδικασμένοι.